De afgelopen weken lijken voorbij te kruipen als een slak onderweg naar de dichtstbijzijnde Franse bistro. De notificaties van mijn geliefde nieuws app volgen elkaar in rap tempo op waardoor ik besluit alle meldingen maar uit te zetten. Is dit mijn nieuwste vorm van ‘struisvogelen’ en vertel ik mijzelf dat dit de juiste manier is om mijn mentale gezondheid in check te houden, of is er iets anders aan de hand? Ik moet je eerlijk zeggen, ik weet het eigenlijk niet…

Van talkshows word ik al niet veel wijzer. Alle praatprogramma’s zitten mooi genesteld in hun eigen hoek met terugkerende gasten waar de duiders mij de situatie willen uitleggen. Maar vaak door het sturen van het gesprek door de gespreksleider, andere “gezellige” gasten aan tafel die ook graag iets willen inbrengen maar vooral infantiele vragen stellen of opmerkingen geven met dooddoeners, raak je mij kwijt en gaat de boodschap al snel verloren. En ik denk niet alleen aan mij maar aan meerderen. Ik wil meer weten, ik wil mij geïnformeerd houden maar zodra er na 10 minuten abrupt wordt overgeschakeld naar een zanger die zijn laatste hit wil pushen, ingezet met een grappig intro filmpje, schiet mijn brein in drie verschillende standen om de ommezwaai weer te rechtvaardigen.

Ik heb nog steeds vertrouwen in de kennis van deze duiders, experts en ervaringsdeskundigen. Ik denk alleen dat door het huidige format, het niet volledig overkomt en het snel weer vergeten raakt na de grappige internetfilmpjes en het volgende onderwerp.

Soms weet ik het ook niet meer...

Ook alle social-media staan ondertussen vol met meningen, amateur duiders zonder manier om het te verifiëren en trollen die over de comments section regeren. Wanhopig probeer ik zoveel mogelijk katten filmpjes, Lucky Tv compilaties en bloopers van films en series te liken zodat mijn for-you-page en feed niet door het algoritme in een miserabele, depressieve bubbel veranderen.

Misschien moet ik dit gedrag ook aan mijn lijstje van struisvogelen toevoegen zolang ik deze apps nog blijf gebruiken. Misschien moet ik het gewoon blijven houden bij de “old school” media, de krant, een opinieblad of magazine. Natuurlijk heeft deze media ook zijn eigen kleur maar het lijkt vooralsnog niet een vetgedrukte kleur te zijn waar vooral nog journalistiek de boventoon voert.

“I don’t want to leave my family and friends and go into uncertainty, where no one and nothing is waiting for me.”

17 jarige Dmytro

www.kyivpost.com

Bij mijzelf merkte ik laatst de ultieme twijfel door een gesprek met een collega over Europa, de VS en Rusland. Wat moeten wij als burger doen of voelen, of juist beter gezegd, wat gaan wij doen of voelen. Wanneer President Trump zijn befaamde “onderhandelingstactiek” inzet, dit absoluut verliest van de veel gehaaidere President Putin, waar staan wij als Europa?

Blijft het de verdeelde, verzand in ontelbare overlegstructuren, processen en protocollen, Europese Unie of heft deze zijn rug recht en staat daardoor direct op volgend in Oekraïne?

Ik ben een tevreden mens in ons huidige land, waarin ik ook de nuances en verbeteringen herken, en heel graag de mate van vrede, rust en veiligheid van de afgelopen 80 jaar wil behouden. Iets in mij herkent daarnaast de gevaren van het wederom “toegeven” aan Rusland en de logische volgende stappen van hen. Ben ik daarvoor zelf ook bereid een stap vooruit te zetten richting de grenzen met Rusland? Mijn twijfel lijkt het onderspit te delven van vastberadenheid. Ik wil heel graag vrede maar zie ondertussen niet meer hoe dit kan zonder een oorlog gedwongen door Putin’s Rusland.

Ondertussen hoor ik mijn collega over zijn dochter praten, de bescherming en rust die hij haar wil bieden. Opgroeien in een Nederland zoals hij gekend heeft. Het liefst wil ik eigenlijk alles nu aan mijn lijstje van struisvogelen toevoegen…